Woensdagavond 1 april, ik blijf toch zo beroerd. ‘s Avonds stijgt m’n temperatuur naar 39 graden. Toch maar weer even naar de spoedeisende hulp bellen. Wanneer houdt het nou eens op? Ik vertel al mijn klachten aan de verpleegkundige, ze gaat overleggen. Na een paar minuutjes word ik teruggebeld door een oncoloog die op dat moment dienst heeft. Ze willen me liever niet in het ziekenhuis hebben in verband met het coronavirus. Ik moet mijn klachten goed in de gaten houden en als ik zieker word dan moet ik wel direct terugbellen. Ik neem paracetamol en slaaptabletje. Ik slaap niet heel goed, maar ik word gelukkig ook niet zieker.

De volgende dag krijg ik mijn bestraling op mijn heup in Breda. Stefan gaat met me mee. Helaas ken ik het hier allemaal nog toen dat ik bestraald werd op m’n borst. Niks veranderd.. Ik vind het wel weer spannend, ook al weet ik dat het geen pijn gaat doen en je er niks van voelt. Het duurt nu wel wat langer dan toen met mijn borst, omdat het nu een eenmalige boost bestraling is. Je wordt eerst helemaal in de juiste houding gelegd en dan draait er een apparaat rondom je wat geluid maakt. Het is een flink apparaat. Je ziet helemaal niks van straling ofzo. Bizar hoe dit dan binnen in je lijf komt. Na een aantal minuten zijn we klaar en kunnen we weer gaan. ‘s Avonds krijg ik wel weer veel pijn in mijn heup, maar dit hadden ze al gezegd dat dat erbij kan horen. Over zes weken kunnen ze pas echt zeggen of het geholpen heeft.

Vrijdagochtend 3 april, ik word al vroeg wakker en ben super misselijk. Ik ren naar de wc en ik moet veel overgeven. Het komt er een aantal keer met flinke golven eruit. Ik moet huilen en voel me zo vies en ellendig. Het is lang geleden dat ik heb moeten overgeven, maar wat verschrikkelijk. Ik zal de details besparen, maar het is echt heel vies. Stefan aait over m’n rug en komt bij me staan, maar gaat weer even weg en zegt dat hij zo wel terug komt. Het is natuurlijk niet fris en smakelijk. Wat voel ik me beroerd. Stefan besluit om thuis te blijven, omdat het echt niet goed gaat.

Mijn zus komt ‘s ochtends nog langs en belt nog naar de huisarts. Die komt ‘s middags even langs. Mijn zus blijft erbij. De dokter gaat zich eerst helemaal omkleden met mondkapje, bril, schort en handschoenen. Hij zegt dat ik wel wat geel zie en ook mijn oogwit is wat geel. Hij heeft ook met mijn oncoloog gesproken en ze hebben besloten dat ze volgende week een PET-scan gaan maken en een biopt uit de lever gaan nemen, omdat ik me al maanden niet goed voel. Ik blijf zo futloos, misselijk, buikpijn, geel zien en wat benauwd. De dokter onderzoekt me nog wat verder maar kan niks geks vinden. We moeten uitslag van de scan en het biopt gaan afwachten. Wel fijn dat hij even langs kwam, maar ik vind het allemaal zo eng en spannend en er gaat van alles door m’n hoofd. Ga ik nu alleen maar achteruit? Zou het mijn lever zijn? Ga ik me weer wel iets fitter voelen? Eind van de middag bellen ze nog van het ziekenhuis dat ik woensdag 8 april de PET-scan en het  biopt uit m’n lever ga krijgen. Ik zie er nu al erg tegenop. Ik ben zo bang voor naalden en voor de pijn.

Zaterdag 4 april, voor vanavond hebben we eten besteld. Via een cateraar uit Rijsbergen kan je nu eten thuis laten bezorgen in verband met het coronavirus. En omdat ik weinig fut heb, leek ons dit wel een goed idee. Heel toevallig dachten mijn vriendinnen hier hetzelfde over en hebben ze het ook besteld voor ons. We hebben het niet dubbel gekregen, maar via de vriendinnen. Zo lief! Ik ben nog altijd erg misselijk, maar met kleine beetjes eten gaat het wel.

Op dinsdag maakt Sonja eten voor ons, zo bijzonder lief en superfijn. Andere doen weer boodschapjes of de was. En ik krijg nog steeds vele kaartjes, cadeautjes en bloemen, echt zo ontzettend lief! Dit doet ons erg goed. Dankjewel allemaal!

Liefs,
Nikita

Bron foto: privécollectie Nikita

< Vorige column Nikita Volgende column Nikita >