Vrijdag 6 maart, vandaag krijgen we de uitslag van de scan. We moeten om kwart over twaalf in het ziekenhuis zijn dus Stefan gaat eerst nog een paar uurtjes werken. Mijn zus en neefje komen nog langs voor wat afleiding. Als Stefan thuis is, gaan we vertrekken. Ik heb veel spanning. In het ziekenhuis loopt het wat uit. Omdat het coronavirus nu erg heerst moesten we bij de ingang onze handen al desinfecteren en mogen we geen handjes meer geven. M’n oncoloog vraagt hoe het allemaal gaat. En ik geef aan dat het de laatste weken allemaal niet zo lekker gaat. Ik ben niet fit, verkouden, heel moe en geen energie. Ook zit er veel bloed bij het snuiten van m’n neus. Dit is een bijwerking van de medicatie. Dan begint ze over de scan, deze is eigenlijk erg positief. Sommige plekjes zijn zelfs iets kleiner geworden en er zijn geen nieuwe uitzaaiingen bij. Wel blijven m’n leverwaardes maar stijgen. Misschien dat ik me daardoor niet goed voel. Dit is ook een bijwerking van de medicatie. Ook vraagt ze of ik vaak in een dip zit. Ik begin te huilen. Ja, het gaat de laatste weken echt niet goed. Ze weet niet goed wat nu te doen, omdat de medicatie wel aanslaat op de kanker. Maar ze weet ook dat ik me wel oké wil blijven voelen. Kwaliteit van leven staat bij mij bovenaan. We besluiten om even te stoppen met de medicatie en de injecties. Even kijken hoe ik me dan ga voelen en op 16 maart weer opnieuw bloed prikken en controle. Misschien moeten we nog een dosis lager met deze medicatie of andere medicatie of nog langer stoppen. Voor nu even bijkomen en hopen dat ik me snel weer iets beter voel. Het is allemaal erg dubbel, omdat het wel aanslaat. Als ik beter zou worden, zou ik er zeker mee door gegaan zijn, maar waarom moet ik me nu zo ellendig voelen als ik weet dat ik toch niet meer beter word. Het gaat ff niet.. ik ben al bijna vijf jaar aan het vechten. Eerst om beter te worden, daar gingen we voor. En nu? Nu vecht ik voor de genietmomentjes en de leuke dingen, maar het kost zoveel energie om steeds weer de kracht ze zoeken om verder te gaan. De medicatie vecht tegen de kanker en dit slaat wel aan. Maar de kanker gaat ook vechten, neemt mijn lichaam over en zal uiteindelijk winnen. Wanneer dit gaat gebeuren weten we niet. Maar mijn lichaam is continu aan het vechten. Het sloopt en dan alles in mijn koppie nog.. Met mama gaat het ook wat minder, ze had ook veel bijwerkingen van haar medicijnen en ik vond haar er slecht uitzien. Ook zij is in overleg met de arts even gestopt met de medicatie.
Zaterdag 7 maart gaan we spelletjes doen met Koen, Mirjam, Peter en Marieke. Dit doen we een paar keer per jaar. Zijn allemaal erg fanatiek en het is gezellig. Met lekkere hapjes en drankjes en gezellige praat is het ineens zo laat.. De dag erna moet ik er wel even van bijkomen, het is het waard. ‘s Avonds gaan we nog bowlen en uit eten met mijn nichtje en haar vriend. Ik kan niet zo goed bowlen haha, toch gooi ik nog wel een strike maar winnen zit er helaas niet in. De mannen zijn ook erg fanatiek. Daarna lekker een hapje eten en bijkletsen.
Op 12 en 13 maart ga ik met Manon naar Utrecht, dit hebben we al een tijdje vast staan. Ik ben nog steeds niet helemaal fit en twijfel of we wel moeten gaan. Toch kijk ik er erg naar uit, dus besluiten we om te gaan. We gaan veel winkelen, het is fijn en gezellig. Maar na zo’n dag ben ik erg moe. Eind van de middag gaan we even rusten op onze kamer. Daarna gaan we lekker uit eten. Ik ben niet lekker en krijg ook veel buikpijn. Van het eten heb ik niet veel op en ook hebben we niet eens een wijntje samen gedronken. We hadden drukke plannen om nog gezellig op stap te gaan naar de karaokebar, maar we liggen om tien uur in bed. Ben helemaal op. De dag erna gaan we nog een paar winkeltjes langs, maar m’n energie is op, dus besluiten we om op tijd terug te gaan. Ik baal er flink van. Keek hier zo naar uit. Ook voor Manon vind ik het balen, omdat het mij gewoon niet lukt. Maar toch was het fijn samen en hebben we ook wel genietmomentjes gehad.
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita