Wat een rotweek, ik zit er echt even helemaal doorheen. Ik heb wel vaker een dipdag, maar nu duurt het echt lang. Soms denk ik: raken mijn tranen nog niet op? Ik ben echt al vier dagen alleen maar aan het huilen. Ik voel me zo zwaar ellendig en klote. Waarschijnlijk ook doordat de witte bloedcellen zo laag zijn. Ik heb geen energie, ben heel moe, heb pijn aan m’n billen en ben heel erg down. Er gaat van alles door m’n hoofd. Hopelijk voel ik me snel minder ellendig, want dit is niet te doen. Alles gaat gewoon door en ik lig hier alleen als een hoopje ellende op de bank. Ook zit ik aan van alles te denken. Wanneer kies je voor euthanasie, het moment dat je beslist om al je lieve dierbaren achter te laten. Dat verdriet lijkt me niet te doen. Of misschien ben je er dan zelf wel echt helemaal klaar voor, dat je rust wilt.. Wie wil je erbij hebben? Wie moet waar zitten met de uitvaart, de ene is er meer voor me dan de ander.. Hoe verdeel ik m’n spullen? Hoeveel jaar ben ik al aan het vechten? Hoeveel jaren gaan er nog bijkomen?
Woensdag 12 februari krijg ik de echo van m’n lever. Ik vind het erg spannend. Wat als ze nu iets kwaadaardigs zien? Nemen ze dan misschien gelijk een punctie? Eerst wilde ik zelf rijden en dat mama meerijdt, maar ik voel me zo zwak en misselijk dat ik liever niet rijd. Gelukkig kan m’n zus mee. We moeten even wachten en als we aan de beurt zijn, gaat m’n zus ook mee naar binnen. De arts gaat kijken, na een tijdje zegt hij al wel dat hij niks geks ziet. Hij gaat nog wel alle beelden op z’n gemak bekijken en de officiële uitslag krijg ik dan aankomende maandag. Het geeft me wel een beetje rust, maar toch vind ik het nog eg spannend. Kan/mag ik nu nog wel verder met deze medicatie? Ik ben nog steeds erg down en moet veel huilen.
Het is bijna carnaval en wilde eigenlijk nog lekker veel gaan helpen bij de wagen, maar omdat de witte bloedcellen zo laag zijn, ben ik erg vatbaar en moet ik echt even voorzichtig zijn. Ik heb er ook geen energie voor. Maar ik wil allemaal zo graag.. Frustrerend dat je van alles wilt, maar het gaat gewoon echt niet.
Vrijdag 14 februari vandaag is het Valentijnsdag, hier doen we eigenlijk nooit wat aan. Ik was tussen de middag even bij pa en ma gaan lunchen en als ik thuis kom, komt een buuf aangelopen met een bos bloemen die voor mij is bezorgd, wat liefff! Van Stefan, omdat hij zo trots op mij is. Ahhh, dit doet me even zo goed in de deze week. En ik ben ook heel trots op hem! Hij moet het ook allemaal maar doen.. en ziet mij natuurlijk iedere dag en als ik dan iedere dag zo verdrietig ben is voor hem natuurlijk ook heftig.
De dag erna gaat ‘s middags de bel, weer een pakket. Het is een grote doos, ik doe hem open en er komt een ballon uit. Op de ballon staat: om je op te fleuren. En er zit een lief kaartje bij van Stefan en Manon, echt superliefff en wat doet me dat op dit moment goed!
Zaterdag 15 februari komen onze nichtjes logeren, gelukkig gaat het weer wel wat beter en het is leuke afleiding. We eten samen frietjes. Stefan gaat op een luchtbedje, de oudste gaat met mij in ons bed en de jongste in een campingbedje. Gezellig!
Zondag 16 februari gaan we met onze carnavalsgroep naar de bonte avond in Rijsbergen. Het is gezellig en fijn, maar ben ook erg gespannen voor morgen, dan moet ik weer bloed prikken en krijg ik de uitslag van m’n leverecho.
Maandag 17 februari, we moeten om twaalf uur in het ziekenhuis zijn. Stefan gaat gelukkig met me mee. Ik moet eerst bloed laten prikken vanuit mijn port-a-cath. Daarna is het wachten op de uitslagen. We komen bij de verpleegkundige, ze vraagt hoe het gaat en ik vertel m’n klachten van afgelopen week. Ze kijkt naar m’n bloedwaardes en gelukkig zijn de witte bloedcellen weer gestegen, fijn. De uitslag van de echo is ook goed, er is niks geks of afwijkends op te zien. De bloedwaardes van m’n lever zijn ietsje gezakt, maar niet veel. Ik mag toch weer starten met dezelfde medicatie en we moeten het goed in de gaten houden. Ahh wat fijn, een hele opluchting! Ik was bang dat ik misschien niet kon gaan carnavallen, maar gelukkig wel! Op 4 maart krijg ik weer een algehele scan, dit vind ik nu al erg spannend. Maar ik hoop dat ik het een beetje kan loslaten en dat ik wel wat kan genieten van de carnaval. Wat een weken waren dit weer..
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita